* Εγκέφαλος

Ο εγκέφαλός μας είναι ένα σύνολο νευρικών κυττάρων που ονομάζονται νευρώνες και η λειτουργία τους συνίσταται στη μετάδοση από το ένα κύτταρο στο άλλο ενός χημικού σήματος-διέγερσης (νευροδιαβιβαστικές ουσίες) που μετατρέπεται από το κύτταρο-δέκτη σε ηλεκτρική εκφόρτιση. Για την ολοκλήρωση και της πιο απλής ακόμη ενέργειας κινητοποιείται ένα σύνολο νευρώνων που διαδοχικά διεγείρει ηλεκτρικά ο ένας τον άλλον, καταλήγοντας στην εκπλήρωση της ενέργειας, κινητικής και όχι μόνον. Για να παραστήσουμε γραφικά αυτές τις δραστηριότητες, συνήθως χρησιμοποιούμε σχήματα γραμμών – καλωδίωσης από τον έναν νευρώνα στον άλλον, μέχρι το όργανο-στόχο που θα εκπληρώσει την τελική ενέργεια. Αυτή η στοιχειώδης περιγραφή στερείται βέβαια των πληροφοριών για την πολλαπλότητα των ταυτόχρονων διαδικασιών που συμβαίνουν στο νευρικό σύστημα, κάνοντας κάθε απλή ενέργεια να γίνεται το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης και πολύπλευρης διαδικασίας, όπου συμμετέχουν πολλά κέντρα, «ευοδώνοντας», αναστέλλοντας, καταχωρώντας κλπ κλπ. Στην πραγματικότητα κάθε διέγερση νευρώνα, πέρα από την κύρια καλωδιακή διαδρομή-στόχο, παράγει περίσσεια διεγέρσεων σε πολλούς άλλους γειτονικούς νευρώνες. Παράλληλα με τα προαναφερθέντα «σκόπιμα» και προβλέψιμα κυκλώματα, πάντα παράγονται και «άσκοπες» διεγέρσεις, που αθροιστικά έχουν παράπλευρα αποτελέσματα και επιπτώσεις. Ενας τυπικός νευρώνας σχηματίζει 1000-10000 συνάψεις και δέχεται πληροφορίες από 1000 ακόμη νευρώνες. Κάθε νευρώνας, για να «πυροδοτηθεί» ολοκληρώνει με ποικίλους και μοναδικούς συνδυασμούς το αποτέλεσμα περίπου χιλίων πυροδοτήσεων που συνέβησαν σε άλλους 1000 νευρώνες.
Τα νευρικά αυτά κύτταρα είναι οργανωμένα και διαφοροποιημένα έτσι ώστε να ομαδοποιούνται σε ανατομικά σαφώς ξεχωριστά μέρη-όργανα, αλλά και σε μικροσκοπικό επίπεδο σαν διαφορετικά, ανάλογα με τη λειτουργία τους. Αδρά και ενδεικτικά να αναφέρουμε τα δύο διακριτά ημισφαίρια που ενώνονται με τις ίνες του μεσολοβίου, την παρεγκεφαλίδα και τον προμήκη μυελό, τον θάλαμο και υποθάλαμο, τον ιππόκαμπο και την υπόφυση (ένα μικροσκοπικό όργανο- αρχηγείο του ορμονικού μας συστήματος που κάποτε θεωρήθηκε … έδρα της ψυχής… )

* Σκόρδο

Το σκόρδο είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων και αναφέρεται ότι στην Ελλάδα της τότε εποχής θεωρούνταν πανάκεια. Απαντάται σε όλο τον κόσμο και ανήκει στην οικογένεια Lilliaceace. Είναι το τέταρτο σε πωλήσεις βότανο στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχουν δημοσιευτεί περισσότερες από 1.000 επιστημονικές μελέτες τα τελευταία 20 χρόνια σχετικά με τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Οι κυριότερες χρήσεις του σκόρδου αφορούν στη μείωση των επιπέδων της χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων του αίματος, καθώς και στη χρήση του ως αντιβιοτικό. Το σκόρδο προτού θρυμματισθεί περιέχει το αμινοξύ αλίνη, η οποία μετά το θρυμματισμό της σκελίδας μετατρέπεται σε αλισίνη, η οποία ευθύνεται τόσο για την χαρακτηριστική του μυρωδιά και η οποία φαίνεται να εμπλέκεται σε διάφορους μηχανισμούς, που τελικά οδηγούν στις προαναφερθείσες ιδιότητες.

Δεν έχουν παρατηρηθεί παρενέργειες σε υγιή άτομα που καταναλώνουν μέτριες ποσότητες σκόρδου. Η πρόσληψη πέντε ή περισσότερων σκελίδων σκόρδου ημερησίως μπορεί να προκαλέσει φουσκώματα ή καούρα. Άλλες παρενέργειες από την κατανάλωση σκόρδου είναι διάφορες αλλεργικές αντιδράσεις, όπως δερματίτιδες και γαστρεντερικές διαταραχές. Σε περιπτώσεις που ένας ασθενής λαμβάνει ασπιρίνη ή άλλα αντιπηκτικά φάρμακα, η κατανάλωση σκόρδου θα πρέπει να γίνεται με προσοχή και μέτρο εξαιτίας των αντιπηκτικών του ιδιοτήτων.

* Κανέλλα

Η κανέλλα εξαιτίας του έντονου αρώματός της, χρησιμοποιείται στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική για το λόγο αυτό. Τα 'ξυλάκια' κανέλλας μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πληθώρα συνταγών και να προσδώσουν σε αυτές ιδιαίτερη γεύση, γεγονός που μπορεί να αποτρέψει από τη χρήση μεγάλης ποσότητας άλλων συστατικών που προσδίσουν επιπλέον θερμίδες. Επιπλέον, ζεσταίνοντας την κανέλλα μπορεί να παρασκευαστεί αφέψημα, το οποίο δρα κατά των πόνων της περιόδου. Τέλος, σε πονόδοντο συνίστανται οι πλύσεις για την άμβλυνση του πόνου.

* Μαϊντανός

Τα φύλλα, η ρίζα (σε αποξηραμένη μορφή) και οι καρποί του μαϊντανού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή αφεψήματος. Έχει διουρητική δράση και προκαλέι εμμηνοροή. Δεν θα πρέπει να καταναλώνεται από γυναίκες που διανύουν περίοδο εγκυμοσύνης. Έχει δράση επίσης ενάντια σε σπασμούς, φουσκώματα και κρύωμα.

* Κινέζικη Ιατρική

Από τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Κίνα θεωρείται ότι εμφανίζονται οργανωμένες θεραπευτικές τεχνικές, όπως ο Βελονοθεραπεία, η Μοξοθεραπεία, το Μασάζ, τα Αφεψήματα Βοτάνων και την εφαρμογή Θερμών Επιθεμάτων. Η Ιατρική συστηματικοποιείται και εμφανίζονται τα πρώτα συγγράμματα Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής. Μεταξύ αυτών, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει το Νέι Κινγκ Σο Ουέν. Το κείμενο έχει τη μορφή φιλοσοφικού διαλόγου μεταξύ του Κίτρινου Αυτοκράτορα και του υπουργού του Chi Pai. Μέσα από τον διάλογο, τίθεται το φιλοσοφικό υπόστρωμα της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής. Περιγράφονται οι θεωρίες του Γιν-Γιανγκ και των Πέντε Στοιχείων, οι Μεσημβρινοί, η Ζωτική Ενέργεια (Τσι), το Αίμα και τα Σωματικά Υγρά, τα πέντε συναισθήματα και οι εξι εξωγενείς παράγοντες και θεωρούνται ουσιώδεις γνώσεις της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής, ενώ ο Βελονισμός και η Μοξοθεραπεία αποτελούν τις κύριες θεραπευτικές μεθόδους. Επίσης περιγράφεται η φυσιολογία και η παθολογία του ανθρώπινου σώματος, οι βασικές διαγνωστικές τεχνικές και οι μέθοδοι πρόληψης και θεραπείας των ασθενειών.
Αργότερα συνδυάζεται ο Βελονισμός με την Μοξοθεραπεία και την Βοτανοθεραπεία. Τον 3^ο-5^ο μΧ αιώνα περιγράφονται τα 349 σημεία και οι πρώτοι άτλαντες των Μεσημβρινών και των σημείων Βελονισμού. Στους επόμενους αιώνες υπάρχει εξέλιξη. Συγγράφονται νέα βιβλία και κατασκευάζονται οι πρώτοι άτλαντες τριών όψεων (πρόσθια - οπίσθια - πλάγια), που διατηρούνται ως σήμερα. Εμφανίζονται μονογραφίες για τη θεραπεία συγκεκριμένων παθήσεων με Βελονισμό και Μόξα. Αναπτύσσονται νέες απόψεις για το χειρισμό των βελονών, χρησιμοποιείται ο θερμοκαυτηριασμός με τα "πούρα" της μόξας, καταγράφονται για πρώτη φορά σημεία βελονισμού έξω από τα όρια των Μεσημβρινών, ενώ στοιχεία του Βελονισμού κάνουν την εμφάνισή τους και στην Ευρώπη.

Στον 20^ο αιώνα, αρχίζει επίσημα η βασική έρευνα στο Βελονισμό, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει η "Δυτική" Ιατρική Επιστήμη. Αρχίζει η προσπάθεια σύζευξης της παράδοσης, με την σύγχρονη γνώση.

* Ayurveda

Είναι το πανάρχαιο Ινδικό σύστημα ιατρικής που περιλαμβάνει θέματα πρόληψης, διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αλλά ασχολείται παράλληλα και με όλη τη Δημιουργία και τη θέση που έχει ο Άνθρωπος μέσα της. Η λέξη Ayurveda, σημαίνει Ζωή και Γνώση και εμιλάει για την ίδια τη Ζωή, για την όλη Δημιουργία, για το πώς ξεκίνησε και φτιάχτηκε το Σύμπαν και ο Άνθρωπος. Αναφέρει στοιχεία από τη δημιουργία των πλανητών, της Γής, των πλασμάτων που ζούν στη θάλασσα , τη στεριά και τον αέρα (ζώα και φυτά), συνεχίζει με στοιχεία για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και την κατάσταση των τριών Επιπέδων Ύπαρξής τους, του υλικού τους σώματος, του νοητικού τους σώματος και της Εσώτερης Φύσης τους. Περιγράφει τις συνθήκες που επιδρούν στο περιβάλλον στο οποίο ζούν οι άνθρωποι και πως αυτό τους επηρεάζει.
Ασχολείται με το πώς αρρωσταίνουν οι άνθρωποι, και ένα μεγάλο μέρος των αγιουρβεδικών κειμένων αφιερώνεται στην Προληπτική Ιατρική, στο πώς δηλαδή τα άτομα δεν θα αρρωστήσουν, σεβόμενα και κυρίως αποδεχόμενα την Αληθινή τους Φύση και ζώντας σε αρμονία με το περιβάλλον τους. Υπάρχουν τεράστια κείμενα με διεξοδικές πληροφορίες για την πρόληψη όλων των γνωστών ασθενειών.
Και στο τέλος βέβαια, εάν κάτι δεν πάει καλά και εφ’ όσον εμφανιστούν οι διάφορες ασθένειες σε ποικίλες μορφές, περιγράφει και τρόπους για το πώς θα επέλθει η θεραπεία και η αποκατάσταση της Υγείας. Το όλο σύστημα σε αυτό το τελευταίο και θεραπευτικό του σκέλος, χωρίζεται σε οκτώ μέρη και το κάθε ένα από αυτά ασχολείται με έναν ξεχωριστό τομέα της θεραπευτικής τέχνης.
Οι τομείς που θα έλεγε κανείς ότι είναι οι "ιατρικές ειδικότητες" της εποχής εκείνης (παρά το γεγονός ότι όλοι οι Ιατροί γνώριζαν την Ιατρική στο σύνολό της), είναι οι εξής:
1.- SALYA: Χειρουργική, αντιμετώπιση ξένων σωμάτων,τραυματιολογία.
2.- SALAKYA: Οφθαλμολογία, ωτορινολαρυγγολογία, ασθένειες του προσώπου γενικότερα και οδοντιατρική.
3.- KAYA CIKITSΑ: Γενική παθολογία, ασθένειες όλου του σώματος.
4.- BHUTA VIDYA: Ψυχιατρική, νοητικές ασθένειες, νευρολογία.
5.- KAUMARA BHrTΥA: Γυναικολογία, μαιευτική, παιδιατρική.
6.- AGADA TANTRA: Τοξικολογία, αντιμετώπιση δηλητηριάσεων.
7.- RASAYANA TANTRA: Γενική ευημερία, διατήρηση καλής υγείας, ελιξήρια που παρατείνουν τη ζωή, γηριατρική.
8.- VAJIKARANA TANTRA: Αφροδισιολογία, ελιξήρια για τόνωση και αύξηση της ερωτικής ορμής.

* Ομοιοπαθητική

Είναι ένα ιατρικό θεραπευτικό σύστημα που ασχολείται με τον άνθρωπο σαν μία ενιαία ψυχική, διανοητική και σωματική ολότητα. Η βασική αρχή της Ομοιοπαθητικής είναι ο Νόμος των Ομοίων.
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι ένα ολοκληρωμένο διαγνωστικό και θεραπευτικό σύστημα με απόλυτα καθορισμένους νόμους και αρχές και απευθύνεται σε κάθε οργανισμό που πάσχει, ανεξάρτητα από το νόσημά του. Θεραπεύει δηλαδή τον ασθενή σαν σύνολο και όχι μόνον τα επιμέρους συμπτώματά του. Αντιμετωπίζει πάντα τον οργανισμό σαν ένα ενιαίο ψυχοσωματικό σύνολο.
Οι πρώτες αρχές του συστήματος αυτού περιγράφονται στα πανάρχαια Αγιουρβεδικά κείμενα των Ινδιών από το 6,000 π.Χ. Ο Ιπποκράτης επίσης περιγράφει πολλές θεραπευτικές μεθόδους με Ομοιοπαθητική. Η σύγχρονη περίοδος της Ομοιοπαθητικής ξεκινάει στα τέλη του 18ου αιώνα από τον Γερμανό ιατρό Samuel Hahnemann ο οποίος παρουσιάζει εξαιρετικά δομημένες τις βασικές αρχές του συστήματος (κυρίως στα έργα του' Όργανον' και 'Materia Medica') και ολοκληρώνεται με την σε βάθος ανάλυση του James T. Kent στις αρχές του 20ου αιώνα. Κορυφαία μορφή σήμερα στον κόσμο είναι ο Έλληνας ομοιοπαθητικός Γιώργος Βυθούλκας, που τιμήθηκε μάλιστα με το 'Εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ' το 1997.

* Πικροδάφνη

Η πικροδάφνη είναι δηλητηριώδες φυτό. Όλα τα μέρη του φυτού είναι δηλητηριώδη εάν καταποθούν. Τα δραστικά συστατικά του εξάγονται από τα φύλλα. Έχουν γίνει αναφορές για δηλητηριάσεις ή θανάτους από λήψη πικροδάφνης, τσάι από φύλλα πικροδάφνης και για κάποια εκχυλίσματά της. Ακόμα και μία μικρή ποσότητα πικροδάφνης μπορεί να είναι θανατηφόρα προκαλώντας αναπνευστική παράλυση και καρδιακό επεισόδιο. Ένα από τα συστατικά της πικροδάφνης που έχει επικίνδυνες συνέπειες για την καρδιά είναι η ολεανδρίνη.

Ακόμα και οι αναθυμιάσεις από το κάψιμο της πικροδάφνης είναι επικίνδυνες γι' αυτό τα κλαδιά της δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιούνται σαν καυσόξυλα.

Αν και αυτό το φυτό είναι δηλητηριώδες, παράγωγα πικροδάφνης έχουν χρησιμοποιηθεί για αιώνες σαν βότανα. Ιστορικές αναφορές δείχνουν ότι οι Μεσοποτάμιοι, τον 15ο αιώνα μ.Χ., πίστευαν στις επουλωτικές-θεραπευτικές ιδιότητες της πικροδάφνης. Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν ένα μίγμα από πικροδάφνη και γλυκόριζα (liquorice) για ν' αντιμετωπίσουν τον "κρασοπονοκέφαλο". Ο Πλίνιος, ο "πρεσβύτερος", ο γνωστός αρχαίος Έλλήνας συγγραφέας, έγραψε για την όψη της πικροδάφνης, όπως επίσης για τις δηλητηριώδεις και ευεργετικές ιδιότητές της. Αραβες επιστήμονες-γιατροί χρησιμοποίησαν πρώτοι την πικροδάφνη σαν θεραπευτικό ενάντια στον καρκίνο τον 8ο αιώνα μ.Χ

Σήμερα, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία ότι η πικροδάφνη είναι αποτελεσματική στη αντιμετώπιση του καρκίνου ή οποιασδήποτε άλλης ασθένειας. Ωστόσο προάγεται όμως για χρήση. Αν και η πικροδάφνη είναι δηλητηριώδης, προπαρασκευασμένη με ισχυρή αραίωση έχει λανσαριστεί για την αντιμετώπιση μιας μεγάλης γκάμας καταστάσεων όπως κράμπες στους μύες, άσθμα, κάλους, εμμηνορροϊκούς πόνους, επιληψία, παράλυση, δερματικές παθήσεις, καρδιακά προβλήματα και καρκίνο. Χρησιμοποιείται επίσης στην λαϊκή ιατρική ως εντομοκτόνο.

Πηγές:
http://www.botanical-online.com/floradelfaangles.htm
http://sciweb.nybg.org/science2/Onlinexhibits/citrus.htm
http://www.cancer.org/docroot/ETO/content/ ETO_5_3X_Oleander_Leaf.asp?sitearea=ETO